In de eerste helft van de twintigste eeuw was denken over de mens in termen van rassen nog de gewoonste zaak van de wereld, al of niet in het verlengde van kolonialisme, imperialisme en fascisme, ook als rechtvaardiging voor allerlei kwalijke praktijken. BBC-journaliste Angela Saini dacht dat het na de Holocaust wel definitief gedaan zou zijn met rassentheorieën – maar niets blijkt minder waar, ook al vormen ze overduidelijk geen mainstream-wetenschap meer. Aanhangers van rasconcepten blijven zich actief in actuele beleidsdiscussies mengen zoals de vraag of positieve discriminatie aan universiteiten wel zin heeft, of het Human Genome Project steun verdient en of bepaalde bevolkingsgroepen hun eigen medicijnen behoeven. Wetenschappers die vasthouden aan ras als verklaring voor verschillen in intelligentie en dergelijke, vinden elkaar al decennia in het tijdschrift Mankind en meer recent in de Verenigde Staten bij de extreemrechtse altright-beweging. Sommige wetenschappers en gewone burgers blijken onbeleerbaar, maar hoeveel dreiging daarvan uit gaat, weet de wat overdrijvende Saini ook niet echt. Het boek is voorzien van een bronnenoverzicht per hoofdstuk. Dit boek had wat beknopter gekund, maar laat zien hoe moeilijk het soms is de motieven van verkondigers te doorgronden. Verberg tekst